We zijn slechts een paar uur onderweg maar mijn lichaam hapert reeds. Ik dribbel wat over boomwortels en onderga het gevoel van mijn slechte conditie. De rugzak van 7,5kg, de warme herfstdag, de hoogtemeters, het lijkt allemaal bedoeld om mij te testen. Ik loop samen met Mike en vorm de achterhoede. Een paar kilometer voor ons lopen, Martino, François, Olav en Tim. Een heel end daarvoor lopen Irene, Wouter en Maarten.
De kilometers gaan traag voorbij ondanks dat er prima tempo gemaakt kan worden over de brede paden in Duitsland. Mike en ik zullen het op pure wilskracht moeten doen, hadden we maar meer moeten trainen. De eerste 100k gaan voorbij, waarbij ik twee keer een zeer lang gesprek met mezelf heb gehad over waarom ik zou moeten stoppen met deze martelgang. Echter kon ik geen enkele plausibele reden vinden om ook daadwerkelijk te stoppen. Daarnaast was Kate de laatste track van de Titanic Slam om te voltooien en zouden Maarten en Olav mij tot in de eeuwigheid lastigvallen met mijn falen. Dus een absolute no go om te stoppen.
De eerste nacht is heftig. Al snel krijg ik last van slaapaanvallen. Ik weet wat het betekent, ze komen steeds sneller terug en de drang om te gaan liggen wordt groter. Gelukkig is Duitsland voorzien van vele overdekte zitplekken in natuurgebieden en weten we meerdere keren een powernap te doen. Met hangen en wurgen halen we de ochtend. De Hoge Venen strekken zich voor ons uit en we ploeteren voort richting Botrange. Via de trackingsite hou ik de andere groepjes in de gaten en ik zie dat Mike en ik zowaar dichter bij onze voorgangers komen. We verhogen het tempo een beetje (van 6km/u naar 6,5 😊 ) en weten op 130k François bij te halen. Helaas is dat met een reden en moet hij op 135k afhaken met een dikke enkel.
Mike en ik hobbelen weer over de vlonderpaden nadat we een flinke maaltijd hebben weggewerkt bij Botrange. Het is onze eerste enige echte maaltijd, en tevens onze laatste. Mijn navigatie zegt mij dat ik schuin naar rechts moet en ik sla een paadje in. Na een meter of 50 vind ik het maar weinig paadje en draaien we om. We zoeken nog wat, lopen wat heen en weer om tot de conclusie te komen dat die zompige bende echt het pad is. Ik vloek wat op Tim (routebouwer) en accepteer de ellende. Onze schoenen zijn binnen een paar meter doorweekt. Na enkele kilometers zompige ellende krijgen we gelukkig weer wat vlonders, echter is dit van korte duur en worden we door 30cm nat gras gestuurd om de voetjes weer lekker nat te maken. Langzaam voel ik de huid van mijn voeten weker en zwakker worden en beginnen de eerste stukken huid los te laten. Heerlijk dat ultralopen/ultra-aankloten. Het motto blijft, had je maar moeten trainen en blijf nieuwsgierig naar het gevoel.
Ergens op een pad komt er een jeep aanrijden en die stopt naast ons om in vloeiend Frans te vertellen dat we op een privé eigendom lopen. Doorlopen mag, maar we zijn gewaarschuwd. Oke, altijd lekker dat soort meldingen. Na een paar kilometer zijn we zeker van het privé domein af en zitten we kort op een bankje. Ik wil checken waar de rest zit en zie een gemiste oproep van Olav. Ik bel snel terug en hoor hem zeggen dat ze vlak achter ons zitten en dat we moeten wachten, ik leg het zo wel uit zegt hij. Wat bleek, het hek van het privé domein was bij hen dicht en stond bij ons blijkbaar open. Dus Mike en ik hadden ineens weer een groter groepje met Olav, Martino en Tim.
Aangekomen in Eupen stond een vriend van Tim met soep, water en versnaperingen. Het zou de laatste bijvul optie voor ons zijn. We moesten nu nog slechts een marathonnetje.
Het was ondertussen voor de tweede keer donker geworden toen we Eupen verlieten en de Hoge Venen nogmaals opklommen. Een tweede nacht is niet iets wat je ambieert als je aan zo’n uitputtingsslag begint. Het idee van een tweede nacht moeten voortbewegen zonder serieuze slaap, slurpt al je positieve energie genadeloos weg. Deze laatste 42k zijn moeilijk te beschrijven, moeilijk te bevatten. Het was de angel van Kate, een gigantische angel van 42k. Direct na Eupen zaten we weer in de Hoge Venen en met onze poten in de modder en drassige graspaden waardoor de toch al weke gevoelige voetjes de genadeslag kregen en mijn blaren groeiden tot ondraaglijke monsters. De natte ellende van de Hoge Venen maakte plaats voor een terror afdaling over een kilometers lang boomwortel pad terwijl de slaapdeprivatie en hallucinatie er nog een schepje bovenop gooide. Opgelucht ademhalen na de boomwortels zat er ook niet in omdat er toen een achttal kilometers zeiknatte weilanden achteraan kwam. De ‘out of your comfort zone’ is inmiddels al uren je ‘comfort zone’ alleen probeerde Kate je zelfs daarbinnen te breken. Godzijdank waren we de weilanden voorbij. Mike en ik liepen inmiddels weer met zijn tweeën achteraan te ploeteren. We wandelden een bos in ons opmakend voor de laatste 6k. Volgens Tim zaten daar nog een paar leuke twists in…. Dat vonden wij natuurlijk super leuk zo op het end om nog even zonder pad een steile helling van 150m op te kruipen en nog twaalf keer verkeerd te lopen omdat het navigeren gewoonweg voor geen meter meer ging. Tim is zo nu en dan even vervloekt, Kate is ook vervloekt, maar uiteindelijk konden we alleen onszelf de schuld geven dat we daar aan het aankloten waren.
Na iets meer dan 45 uur wisten Mike en ik eindelijk Kate te verslaan en werden we onthaalt door Maarten en François.
Martino, Olav en Tim waren een half uurtje eerder binnen.
Irene, Wouter en Maarten waren maar liefst 9 uren eerder binnen.
Mensen bedankt voor dit onvergetelijke avontuur.
Mike extra bedankt dat het ook bij jou zo bagger ging 😉
Tim …….. thanks for creating this Marvelous adventure, easy wouldn’t be fun!
Maarten 100% Titanic Slammer
Olav 100% Titanic Slammer
Marek 100% Titanic Slammer
Tim 75%
Mike 75%
François 50%
Irene 50%
Wouter 50%
Martino 25%
TITANIC SLAM, 1 year 4 pieces of cake
LEO180, 220k
Duinhopper, 225k
Iceberg 160k, 11.500D+, 42 loops
KATE 180, 205k
