Het was stoffig – Another One Bites The Dust (AOBTD) 2019

“Make dust or eat dust”

Ook de winnaar Merijn Geerts en de legendarische Nico van Meulder die als enige een niet snel te evenaren prestatie neerzet door een tweede Slam achter elkaar te lopen hebben veel stof gezien…

Op deze foto Stef Schuermans (RD) tussen de borden waarop je je naam mag zetten en als je stop je naam ook weer door mag strepen.

De 2019 editie van AOBTD was een race waar lopers verschillende doelen nastreefden en waarop menig persoon zich serieus verkeek. Een race die je tot het bot stript en een mentale kaalslag was zoals ik nog niet veel gezien heb in races.
Geef mij maar de Legends Trail; drie nachten doorhalen in de modderige duistere Ardennen, in een deprimerende winterse setting, in een uitzichtloze bedoeling waar geen einde aan lijkt te komen. Races waarbij je nadien nog eens een paar dagen nodig hebt om te resocialiseren en terug te keren in de maatschappij. In dit soort races is het einde 250 km verderop en je weet dat als je stil staat, dat het niet dichterbij komt. Hier deel je tenminste je eigen race in.
Bij AOBTD komt je einde heel snel dichterbij als je ook maar even stil blijft staan; blijven gaan is waar het hier om gaat, precies elk uur weer opnieuw moet je aan de start staan voor een ronde van 6,35 km.
Een ronde door de landerijen tussen de gehuchten Wever en Bunsbeek of all places.
Een ronde zonder noemenswaardige hoogtemeters, enkele stukken verhard als in kinderkoppen (NL) / kasseien (BE), serieuze stukken menshoog gras, struiken, distels, brandnetels en ander groen dat je steeds om je oren gezwiept krijgt van je voorganger als je er te dicht op zit.
Een ronde die net te lang is om soort van speedhikend te volbrengen.
Een ronde grotendeels in een zinderende 34’C bij een brandende zon die je langzaam gaar bakt.
Een ronde…
Een ronde…
Een ronde…
Een ronde…
Een ronde…
Een…

Mijn uiteindelijke doel was 28 rondes te lopen voor de zogenaamde Legends Slam. De 160 km Bello Gallico, de 160 km Great Escape, de 260 km Legends Trail en de 160 km Another One Bites The Dust binnen 7 maanden. Gemotiveerd het te halen was ik zeker wel maar ik had al drie weken serieuze twijfel of ik het zou gaan redden. Ergens in de weken ervoor heb ik iets met een spier in mijn rechter heup en als dat juist over lijkt te gaan krijg ik juist drie weken voor de race dusdanig last van mijn rechter lies dat het mij beter leek helemaal niet meer te trainen tot aan de race. De fysio kan ook weinig doen en “Beter onvoorbereid aan de start dan met een blessure starten” is mijn devies.

Het concept van deze race is een stuk socialer omdat je goed samen kunt lopen met anderen of juist steeds weer met anderen wat de sleur juist breekt. Ik loop veel rondjes afwisselend met voornamelijk Marek, Teun, Olav, Steven, Ingo, Berry en nog wat zielen die ik ken van andere races. In totaal starten er 103 lopers en maar iets van 12 hebben de 28 rondes gehaald. Merijn Geerts heeft een 29ste gelopen voor de winst.

Na de eerste ronde heb ik al snel in de gaten dat het hoge gras voor irritatie kan gaan zorgen en trek voor de start van mijn tweede ronde mijn lange broek aan. Voor sommigen was het even wennen om een loper te zien met lange broek met dit warme weer. Zeker de volgende dag als ik die broek nog steeds aan heb bij 34’C. Maar warmer maakt hij het niet. Integendeel zelfs en ook heb ik geen last van struiken, gras, distels, brandnetels en andere onzin die tegen mijn benen slaat. De broek is maar 100 gram en is de Montane Featherlite pants die helaas niet meer gemaakt wordt. Één van de betere aankopen die ik gedaan heb in de afgelopen jaren. Het is een heel dunne stof die je bijna niet voelt zitten. Ook zal het misschien geholpen hebben de teken van mij af te houden.

 

 

Marek haakt helaas al af na 10 rondes door een knieblessure die maar niet over lijkt te gaan sinds de Bello Gallico afgelopen december.
Mijn rondes zitten steeds rond de 40 minuten en heb steeds ruim tijd om te eten en te drinken.

Linda en haar moeder zijn er al sinds het middaguur en vangen mij steeds goed op tussen de rondes door. Drinken, eten, koude handdoeken, en andere ontzorgende zaken die je anders zelf moet doen. Ze weten wat ze moeten doen en een blik is vaak al voldoende om aan te geven waar je behoefte aan hebt. Ze hebben immers al de nodige races meegemaakt in de afgelopen jaren.

Enkele huizen waar we elke ronde langs lopen zetten bakken koud water aan de straat. Heerlijk om je hoofd even in onder te dompelen om enigszins af te koelen. In het finish vak staat zelfs een opblaaszwembadje waar menig loper zo nu en dan even helemaal in gaat liggen. Niet voor mij weggelegd dit laatste omdat ik de temperatuur liever constant wil houden. Schommelingen zijn ook niet altijd goed.

Mijn lies begint helaas al op te spelen vanaf de eerste ronde. Niet noemenswaardig maar is steeds dusdanig aanwezig dat ik mijn gedachten er niet vanaf kan zetten. Na de 14e ronde (halverwege) neem ik toch maar een paracetamolletje. Het verlicht nauwelijks en voor mijn gevoel betekend dit dat het misschien juist erger wordt zonder dat ik het voel. Wat ik hiermee aan moet blijft maar spoken in mijn kop en de twijfel of het verstandig is door te lopen begint te komen vanaf ongeveer ronde 17. Dit is het moment dat het snel bergafwaarts kan gaan met de motivatie. De wil om door te gaan en het verstand om te stoppen vechten nog enkele ronden voort, maar hoe suf het ook klinkt… het verstand wint het dan toch uiteindelijk bij mij halverwege de 22ste ronde.

Met blauwe shirt Olaf die een etmaal later zijn eerste Legends Slam loopt.

Martino komt mij vlak voor het einde van mijn 22ste ronde halverwege een weiland tegemoet gelopen en wist al van Olav dat ik de handdoek in de ring zou gooien. Hij probeert me nog enigszins te motiveren maar weet ook dat ik ons tripje naar Wales over 10 weken niet ga vergooien voor nog 6 extra rondjes. De 300 km King Offa’s Dyke, een race over de grens tussen Wales en Engeland, wil ik niet in gevaar brengen.

Bij het start/finish vak waar ik de afgelopen 22 uur in en uit liep staat vol met de nodige mensen die me liever zien doorlopen en ik twijfel nog even of ik niet nog een kleine toegift zal doen omdat ik me in principe nog redelijk fit voel en mijn kop er nog bij heb. Maar nee, laat ik verstandig zijn. Dit is niet mijn Legends Slam. Op 6 x 6,35 km na heb ik de 760 km Slam dus niet gehaald! Ik baal er uiteraard erg van maar ben er zeker niet rouwig om. Ik heb al veel mooie avonturen mogen beleven waaronder erg veel Legends kilometers en er liggen er nog genoeg in het verschiet. Je kunt ze niet allemaal hebben.

Ik mag mijn naam doorstrepen en het aantal rondjes erachter zetten.

Ik moet zeggen dat ik in die 22 uurtjes rennen toch ook wel weer een hoop geleerd heb.

En ja, ik sta volgend jaar weer gewoon aan de start met als doel minimaal 28 rondes te lopen en hoop op soortgelijke condities als afgelopen weekend 😉

Groet, Maarten

Meer info over deze race… https://www.anotheronebitesthedust.be/

En een fotoalbum op Faceboek