Zaterdagochtend Mike Bruce trekt de voordeur van onze Airbnb slaaplocatie achter zich dicht, terwijl ik de kachel van de auto goed aanzet om het laagje ijs op de voorruit te laten smelten…..het is een frisse ochtend.
We zijn onderweg naar de start/finishlocatie van de LEO180, we maken nog even een tussenstop om Barry van Oven bij zijn overnachtingsadres op te halen.
LEO180 die in 2016 is ontstaan, en er jaarlijks 10km bij krijgt ,heeft deze editie 200km..van de afstand schrik ik niet echt…echter blijft de tijdslimiet altijd 36uur..hier zie ik de uitdaging in net zoals het terrein,daar waar ik meestal “blij” bent als ik mezelf over/door heuvel/bergachtig terrein moet sjouwen is dit parcours vlak met weinig tot geen hoogtemeters….wat betekent langdurig dezelfde loopbeweging,dus geen spiergroepen die zichzelf afwisselen…
Bijna 90% is onverhard mooie bospaden met hier en daar mulzand..
De bedenkers van deze race zijn de ervaren ultrarotten Marek Vis en Maarten Schön,wie deze 2 hapsnurkers een beetje kent weet dat dit zeker geen “Walk in the park” zal gaan worden…
Het decor is Brabant,met 11 deelnemers aan de start, deelnemers worden min of meer uitgenodigd voor deze race,stuk voor stuk lopers met de al nodige km’s in de benen… uiteraard kent iedereen elkaar wel,met dit soort “dingetjes” zie elke keer wel weer dezelfde koppen….stelletje gekken en toffe gasten bij elkaar,na de briefing van Maarten worden we door Marek stipt om 0600 weggestart vanuit een paardenstal ergens in Goirle…
Klein detail bij deze race is dat hij “semi” self support is,op km 66 en 99 zal er verzorging zijn daarna ga je de nacht in en is het succes met je houten been.
Voor de 1ste 99km heb je 15,5uur,wat op zich redelijk te doen is,mijn plan was om rustig de km’s af te werken maar zeker wel wat marge te creëren zodat je jezelf genoeg tijd geeft om je te verzorgen voor de 2de 100 km’s,Mike had hetzelfde plan dus we hadden afgesproken bij elkaar te blijven ondanks dat Mike een betere loper is…vanaf de start sloot Barry die volgens mij heel het jaar door,door de bergen aan het lopen is bij ons aan,en al gauw gaf Mike ons de naam “de 3 Musketiers” waarbij Barry zijn eigen manier heeft om deze race te lopen…zo nu en dan ging Barry z’n eigen gang maar trok later weer bij..
Vanuit Goirle liepen we richting Tilburg dwars door de wijk Reeshof,waar inmiddels iedereen wakker is en hun ding deden op de zaterdagochtend,in deze wijk liep het parcours door wat groene stroken….voordat we deze gebieden ingingen nam ik regelmatig wat verboden toegang bordjes waar,vandaar dat we over diverse hekjes moesten klimmen.
Ik dacht nog,de wijk is wakker en de bevolking zien een paar wazige gasten met rugzakjes over hekjes heen klimmen zo het verboden gebied in lopen…. één belletje en het is kassa €90,-….van te voren wisten we dat we weinig info etc moesten delen op de sociale kanalen dit om deze race “underground” te houden, dat maakt deze race nog veel mooier….als een stelletje kleine boefjes liepen we deze race……
Onderweg kwamen we de mannen ( Marc van Iersel , Sander Wetzels en Bram van Diemen ) van trailrunners Brabant tegen altijd fijn om even bekende te zien?
Via het industrie terrein van Tilburg liepen daarna eindelijk weer over iets meer onverharde openvlaktes,de weersomstandigheden waren ideaal,we wisten ook dat het vanaf 1700 heel snel zal afkoelen tot het vriespunt….
We komen in de buurt van de Loonse en Drunense duinen..maar eerst even wat eten bij restaurant de Roestelberg,ik wilde hier niet te lang blijven..water vullen perpetuem erbij,bakkie thee en een broodje kaas… uiteindelijk hebben we ongeveer een half uur gezeten wat ik persoonlijk te lang vond,ik wilde niet weer de fout maken om ergens te lang te blijven zitten zodat ik de cutt off niet zou halen, maar oké,een broodje kaas in het lichaam is ook wel ff prettig voor de resterende 30km…we zitten nu op 35km en gaan natuurlijk dwars door het mulle zand van de Drunense duinen,ik bel even met moeders de wasvrouw Debbie van Schajik-stoutjesdijk ,en vertel haar dat het goed gaat,voel me goed tempo is niet te langzaam maar zeker niet te snel…alles gaat volgens plan…na een aantal km’s ploeteren door het mulle zand, gelukkig weer wat km’s over het mtb-parcours hier kwamen we Willem Mücher tegen die er even wat “extra km’s” op had zitten…..
Na 50km verlieten we de Drunense duinen en liepen weer over openvlaktes naar het dorpje Haren waar Barry nog even gebruik maakte van de supermarkt, Mike en ik besloten door te lopen,…. uiteindelijk kwamen we in de Oisterwijkse bossen en vennen terecht en was Barry inmiddels weer aangesloten,hier vond ik echt geweldig om te lopen aardig mooi stuk natuurgebied….
Inmiddels heb ik de reputatie dat ik regelmatig de grond van dichtbij wilt zien,vaak stoot ik m’n tenen tegen boomwortels of andere objecten die in de grond vast zitten waardoor ik mezelf net nog kan “redden” of gewoon met m’n muil tegen de aardbodem aan gaat.
Mike en Barry liepen vaak met z’n tweeën een beetje te lullen over hun ervaringen in de bergen,ik vond het prima ik loop wel lekker door ,voelde me goed,af en toe weken we even van de route af maar dat werd snel door één van ons drieën gecorrigeerd, dat is dan ook weer de kracht als je met z’n drieën loopt…
Ik wilde even water bijvullen dus stopte nog even bij een mini camping waarop dat moment een stel jongeren een zuipweekend hadden,het was nog voor 13.00 uur ze waren of nog wakker of opgestaan met een alcoholische versnapering,er hing in ieder geval een gezellige sfeer…..nee ik wilde hier niet blijven hangen…
We naderde km 66/verzorgingspost hier stonden Marek en Maarten en Arnoud Bührs,we konden hier relax zitten eten en jezelf verzorgen voor de rest van de tocht,hadden ze goed voor elkaar,ik zorgde ervoor dat m’n rugzakje wat lichter werd,maakte een keuze wat ik hier kon achter laten.
Na een half uurtje vertrokken we en gingen we richting het natuurgebied Kampina,hier stond ik versteld van hoe mooi gebied dit is,”wilde” paarden,mooie stukken gebieden,watertjes,single tracks,wandelpaden en een mooie zonsondergang…
Het werd donker,kouder en trok er dichte mist over de openvlaktes, ondertussen kregen we het bericht dat de boswachter lopers had aangehouden,we weten dat je daar niet mag lopen dus onze hoofdlampen deden we uit en gingen wandelend verder,we volgde de route over graspollen,diepe gultjes waardoor je lekker in kunt vallen wat dus ook gebeurde…dit gewandel koste ook weer tijd,en hield ik de cutt off tijd in de gaten,we hadden inmiddels een aardige marge opgebouwd dus dat zit wel goed.
Na dit “avontuur” zonder de boswachter tegen te zijn gekomen kwamen we dichterbij 99km/verzorgingspost……op km96 voelde ik iets in m’n lies komen wat minder prettig aanvoelde,nog even doorzetten en hebben we rust etc,2015uur kwamen bij de verzorgingspost aan,dik binnen de tijd dus genoeg tijd om te eten jezelf te verzorgen etc..
Ik deed m’n ding,kleed me warm aan,at 2 hamburgers die Marek had gebakken,maakte me rugzak gereed voor de nacht etc, ik merkte wel dat ik minder vrolijk was als de afgelopen 14uur…..zat er ff niet meer goed in…kan gebeuren hoort erbij komt straks wel weer goed.
Na een uurtje vertrokken we weer,nu gaat het pas echt gebeuren, Barry bleef nog even achter,Mike en ik gingen alleen verder het opstarten na een uurtje niet lopen is altijd wel even een “dingetje” spieren voelen niet prettig en je voelt hier en daar genoeg pijntjes,ook dit hoort erbij even een paar km wandelen/dribbelen om jezelf los/warm te lopen ik voelde me lies nog steeds een klein beetje,lies werd een puntje van aandacht.
Ondertussen waren we beland op een route van een Helloween feest en kwamen we allerlei Helloween attributen tegen op de grond en in de bomen,de organisatie van dit Helloween spektakel was zojuist begonnen met opruimen en vroegen zich af waar wij mee bezig waren,leuk om de reactie te zien en te horen,maar ik was meer bezig met m’n lies, de pijn kwam terug en bleef aanwezig…
We gaan het militair oefenterrein Oirschotse heide op,hier haalde Barry ons in. Ondertussen bleef ik nadenken,het lichaam gaf aan “doorbeuken”,ik zei tegen Mike dat het niet goed voelt,Mike gaf aan “kom op ik blijf erbij”,hij rekende uit dat als we op dit tempo doorlopen een half uur over zouden houden en rond 1730 konden finishen.
Ik dacht: We gaan de nacht in hebben 110km’s in de benen en moeten ook nog door het mulle zand van de Oirschotse heide en ik zit met een pijnlijke lies….in het verleden heb ik weleens 5 maanden stil gestaan ivm een liesblessure, dit en zonder in details te treden een zeer belangrijk ander ding,kan ik nu geen grote blessure krijgen….ik gaf bij Mike aan ga maar door ik durf het risico niet te nemen…Mike vertrok ik belde moeders de wasvrouw en vertelde dat het klaar was,ze gaf me gelijk…ik belde Marek op dat het afgelopen was we spraken af op een punt voor een pick up… terwijl ik naar de pick up loop….is er nog kort enige twijfel om toch door te gaan….niet doen Dennis het is goed zo…
Ik stapte in bij Maarten en Marek en hier eindigde mijn LEO….op start/finishlocatie pakte ik een paar uurtjes slaap om vervolgens daar waar nodig Maarten en Marek te helpen…ik zag iedereen finishen waaronder Mike en Barry, uiteindelijk zijn er van de 11 starters 5 lopers gefinisht…..dit loopje is best een “dingetje”,maar het gebied waar je doorheen loopt is echt geweldig.
Ik had niet verwacht dat er nog zoveel mooi gebied in Nederland aanwezig was naast de Veluwe/Limburg etc.
Ondanks deze DNF ben ik zeker tevreden over hoe de eerste 100km gelopen zijn….merk dat er een stijgende lijn in zit….nu eerst rust voor de lies, heb gelukkig de schade beperkt weten te houden…
Maarten en Marek bedankt voor deze ervaring, “zo’n race die eigenlijk niet bestaat” is toch iets moois…de finishers gefeliciteerd met deze topprestatie ???
Volgend jaar de 210km in 36uur? Eerst eens kijken waar we in de zomer van 2019 staan.
Oorspronkelijk verslag op de Facebook pagina met foto’s van Dennis Stoutjesdijk:
LEO180 de 2018 editie:"De race die eigenlijk niet bestaat"…Zaterdagochtend Mike Bruce trekt de voordeur van onze…
Slået op af Dennis Stoutjesdijk i Torsdag den 8. november 2018
