Het Zugspitze avontuur zit er weer op!
Zoals in een eerder verslag geschreven door Marek Vis hadden we ons na de Olne-Spa-Olne trail (70km) op 24 november 2013 ingeschreven voor de 100 km trail rondom het Zugspitze massief op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk. We wilden een 100 km race lopen maar wisten nog niet welke… totdat Marek ineens zijn inschrijfbevestiging doorstuurde! Dezelfde dag had ik me dus ook maar ingeschreven en Mauk die ook niet achter kon blijven schreef zich in voor de 80km.
Met z’n drieën wisten we toen nog niet precies hoe we ervoor moesten trainen en ons voorbereiden. We wisten wel dat er veel trainingskilometers aan zaten te komen… meer dan we al deden. Hoe train je in godsnaam zulke hoogtemeters in Nederland? Daarvoor hebben we veel moeten uitwijken naar de wedstrijden in de Ardennen, Limburg en een trainingsweekend in Duitsland.
Het voortraject ga ik niet weer opsommen… daarvoor hier een linkje naar het verslagje door Marek – http://runningvis.blogspot.nl/2014/06/before-zugspitze.html?spref=fb
Het zijn uiteindelijk véél marathons en verder geweest als voorbereiding. Bijna elk weekend wel eentje!
Voor mij was deze race een goed excuus om maar weer eens wat nieuw materiaal aan te schaffen onder het mom van “Goed gereedschap is het halve werk”. Nieuw paar schoenen… stokken… horloge dat minimaal 15 uur mee gaat… regenjack… grotere rugzak… etc.
Stokken was trouwens helemaal nieuw voor mij. “Bejaarden doen aan Nordic walken” riep ik altijd. Nu niet meer want zonder stokken doe je zo twee uur langer over de Zugspitze.
Zoals het wel vaker met mij gaat wil ik dan ook maar meteen alles snel hebben zodat ik ermee kan trainen en kan wennen aan nieuw spul. Gadgets voor je hobby zijn altijd leuk en hoor mezelf wel vaker zeggen “een hobby kost geld anders is het geen hobby”.
Dinsdag voor de wedstrijd op zaterdag waren we (mijn vrouw Linda en haar moeder die vaker mee gaat naar wedstrijden) al aangereden om die avond in Ulm te overnachten.
Woensdag ochtend waren we dus op tijd in Grainau. Snel inchecken in het hotel want ik moest natuurlijk nog gaan hardlopen… nog even die hoogtemeters pakken. Skipiste omhoog rennen en weer naar beneden. Dat heb ik geweten! Ik had de dagen erna enorme spierpijn in mijn bovenbenen van het dalen. De ochtend van de race dus ook nog. Hieronder het hoogteprofiel van die training:
Donderdag hebben we enkele punten bekeken waar mijn twee supporters mij zouden kunnen zien. Ook met de auto de nodige km’ers dus. Drie punten moest genoeg zijn.
Donderdag avond kwamen Mauk en Marek ook aan in Grainau en hebben we met z’n vijven bij de lokale Italiaan pasta gegeten en alcohol vrij bier gedronken. Het besef dat we een zware klus voor de boeg hadden was er!
Vrijdag zijn Mauk, Marek en ik met z’n drieën op pad geweest. We wilden immers al wat sfeer proeven van wat er ons te wachten stond. Beneden in het dal was weinig te zien en Mauk wilde erg graag met de Kreuzeck gondel de berg op. De laatste piek bekijken waar we de volgende dag ook langs zouden komen. Van Marek en mijzelf hoefde het niet perse omdat het enorm slecht weer was en alles bewolkt was. Maar Mauk stond erop! Dus wij volgen maar gewoon en blij ook achteraf omdat we het uitzicht zaterdag waarschijnlijk heel anders zouden ervaren
Boven aangekomen bleek het zicht beter te zijn en het regende daar niet of minder. Het was er 5 graden, veel wind en ook wat regen. Net onder het bergstation ligt het punt van waar je in 7 km even 1285 meters naar beneden moet rennen over smalle paadjes met alleen maar losse stenen en hele stukken ongelijke traptreden gemaakt van boomstammetjes.
Een realistisch tijdschema is ook gemaakt aan het einde van de dag… 15h15m.
Die avond hebben we bij ons in het appartementje maar weer lekker safe pasta gegeten en weer alcoholvrij bier. Om 19h30 moesten we natuurlijk nog naar de racebreefing in het dorp. Dat bleek achteraf niet nodig geweest te zijn omdat het alleen maar een voorleessessie was van het reglement en details die op de website staan, dat ook
nog eens in het twee talen. Die avond alles verder in orde gemaakt, rugzak gevuld, besluit voor kleding gemaakt en klaar gelegd. Tien uur in bed… vijf uur wekker… half zes in Grainau om wat te stressen… etc… Mauk moet de bus rond 6h15 hebben naar Ehrwald waar zijn start zou zijn. Nergens een bus te bekennen… Mauk vraagt een verkeersregelaar waar de bus vertrekt naar Ehrwald… zegt die vent “er rijden nu helemaal geen bussen naar Ehrwald”. Nog meer stress maar we wisten natuurlijk dat hij niet wist dat er een shuttle zou vertrekken om mensen van Grainau naar Ehrwald te brengen.
Zo Mauk was weg… nu zijn Marek en ik nog over. Dan maar naar de start om daar een plekje vooraan in het startvak te vinden. Iedereen krijgt een tassencontrole om te zien of je alle verplichte spullen wel bij je hebt: Lange broek, lang shirt, muts, handschoenen, hoofdlampje met extra batterijen, 1,5 liter water, EHBO kit, racebook, GSM, regenjack… en natuurlijk nog je eigen rommel die je mee wilt sjouwen…
In het startvak komen we François Flisijn nog tegen… waren we de dag ervoor ook nog tegengekomen bij het ophalen van de startnummers.
We staan echt redelijk vooraan maar iedereen die daar staat houdt toch angstvallig een meter of drie afstand van de echt start streep… dat was natuurlijk voorbehouden aan de echte toppers van deze dag! Is überhaupt al gaaf om net achter deze groep te starten!
Dan kwartier voor de echte start nog even een korte breefing… en het startschot om 7h15. De mensen massa kwam op gang en het begint nu echt tot ons door te dringen dat we waarschijnlijk echt pas als het donker is weer binnen gaan komen… welk (hard)loop tempo moet je dan aanhouden? Gewoon hardlopen zoals de rest!!!
(Verzorgingsposten zijn vanaf hier aangegeven met V1, V2, etc…)
Als snel beginnen we aan de nodige beklimmingen over skipistes omhoog en worden de paadjes steeds smaller. We hebben de juiste keuze gemaakt om vooraan te starten.
Na een paar 100-meter wordt ik aangetikt door Hans Raats uit Hoogstraten… topper in de triatlon wereld en sinds kort ook wat meer begaan met de wereld van de Ultratrails. Voor hem is dit wereldje erg wennen omdat het tempo een stuk lager ligt dan wat hij gewent is. Maar dat lijkt maar als je echt aan deze afstanden begint
De eerst km’ers vliegen voorbij en al snel zijn we bij V1 op ongeveer 10 km. Water en sportdrank bijvullen… wat eten… en verder.
Bij V2 op ongeveer 18 km niet meer veel eten maar weer water en sportdrank bijvullen.
Marek en ik hebben al wel in de gaten dat ik sneller omhoog ga en hij weer een stuk sneller omlaag. Uiteindelijk lopen we steeds weer bij elkaar. Helaas op de één of andere manier gaan we toch heel veel omhoog en ben ik hem kwijt na ongeveer 25 kilometer.
Zoals hij dat ook vaak met mij heeft is het blijven omkijken of hij niet stiekem toch ineens weer op je hielen zit… het gezonde competitie gevoel blijft hoog ook al zie je elkaar niet. Marek sprint altijd weg en na 40 á 50 km kom ik hem altijd weer tegen om vervolgens uit te lopen op hem. Maar daar is de laatste tijd wel verandering in aan het komen… hij start rustiger en finisht mét mij! Tijd om eens serieus na te denken over de Trans Alpine Run
Bij V5 vraag ik aan Linda om te klokken hoe ver Marek achter mij zit en dit even door te Whatsappen… ik ben toch wel een beetje benieuwd zo langzamerhand!
Dit blijkt anderhalf uur te zijn… en dat kan wel kloppen omdat we erg veel stijging gehad hebben.
Tussen V5 en V8 was het relatief vlak (voor bergmarathon begrippen) en heeft Marek zich weer wat kunnen herpakken.
V8 was de laatste post voor de grote hel die eraan zat te komen… 1219 meter stijgen en weer 1285 km dalen in de laatste 19 km. Er zat nog wel ergens een kleine afdaling in van een 200 meter maar dat was te verwaarlozen bij wat eraan zat te komen. Vanaf km 15 zou de grote klim echt gaan beginnen… het moment waar je dan al iets van 13 uur lang naar uit zit te kijken. En geloof me… alles piept en kraakt dan al wel een beetje in je lijf!
Je duikt een dal in dat steeds steiler omhoog gaat… haarspeld bocht na haarspeld bocht. Je ziet af en toe iemand voor je in wat bochten hoger of iemand lager in wat bochten. Vanaf hier loop ik met een Tsjech waar ik vervolgens eigenlijk tot V10 mee blijf lopen. Na een hele tijd hoor ik heel soms iets van stemmen in de verte. Ik weet van de dag ervoor dat we bijna bij V9 moeten zijn. Van daar is het nog maar 400 meter klimmen. Ineens hoor ik dan in deze verte ook nog eens mijn naam roepen… dat zijn Linda en d’r moeder. Nog 100 meter en ik ben er! Daar staan ze en ik kan even een paar seconde bijkomen als ik op de foto moet. Hier hoor ik ook dat Mauk uit de race gehaald is op V8. Hij had er al 60 km op zitten maar kreeg problemen met maag en aanhoudende krampen. Achteraf geëvalueerd is het waarschijnlijk een veel gemaakte fout dat de besten overkomt: weinig drinken en er te laat achter komen.
Snel verder want het zou zo maar kunnen dat Marek vlak achter me zit… en hij is een snelle daler en ik wil mijn positie naturlijk niet meer weggeven
Bij V9 trek ik ook nog mijn jasje aan omdat het al echt begint te schemeren en vul ik de laatste keer mijn racevest met water. Met de afdaling zou ik het niet meer nodig gaan hebben lijkt me… bij de finish staat het bier koud heb ik me dan toch al wel voor ogen!
Ik vertrek en toevallig de Tsjech ook. Hij nog in kort shirt maar krijgt het ook serieus koud. De hoofdlamp heb ik al op maar nog niet aan… we lopen al in het bijna donker maar zien met de heldere lucht nog prima het pad met stenen waarop we lopen.
Uiteindelijk zijn we dan echt helemaal boven op het punt waar we de dag ervoor nog zo stoer gestaan hebben met z’n drieën. We riepen toen nog dat we het wel even zouden doen! Gezonde grootspraak. Ik ben maar al te blij dat ik überhaupt dit punt zonder problemen gehaald heb.
Nu is het alleen nog maar afdalen tot de finish. Ik doe mijn pet af, muts op en licht aan. De laatste etappe begint. De aanhechtingen van spieren aan de buitenkanten van mijn knieën beginnen nu echt te zeuren… maar ik heb geen zin in dat gezeur en daal af. Ik heb in mijn leven best wat gerent met lampje op mijn kop, maar je tussen hindernissen van vaste rotsen, losse stenen, gladde stukken, boom/struik wortels en onregelmatige traptreden van boomstammetjes naar beneden dwingen met enige snelheid is toch wat anders na 15 uur rennen.
Wat gaaf… ik begin me ook te realiseren dat bijna niets me meer kan weerhouden de finish te halen. Nog steeds geen Marek achter me… de Tsjech ook niet meer. Al weet ik niet of hij voor of achter me zit. Vermoeidheid begint al zijn tol te eisen denk ik…
In de verte hoor je al vaag de geluiden van iemand die iets omroept… de finish!!!
Dan eindelijk het bordje “Nog 5 km”! Na nog een km is er een EHBO post, hier roepen ze als ik langs kom dat het nog twee km dalen is en dan nog twee km vlak door het dorp naar de finish.
Eenmaal uit de bossen van de berg kom ik op een stuk asfalt en weet ik dat ik er echt bijna ben. Al duurt het voor mijn gevoel nog best lang.
Dan de hoofdstraat van het dorp… niemand te zien op straat en eindelijk zie ik de lichten van de finish. IK BEN ER !!!!! Linda en haar moeder staan er, maken foto’s en ik krijg mijn herinneringsmedaille en finishers T-shirt.
Mauk is er ook, zit al uren te wachten met Linda en d’r moeder!!! Erg gaaf dat hij er nog is na zo’n domper. Ik neem uit voorzorg tegen de kou maar meteen een douche. Eenmaal terug krijgen we door dat Marek er ook aan zit te komen. Nog even gissen over een mogelijke eindtijd maar zou binnen een uur binnen moeten komen. En dan krijgen we een bericht van Wendy (vrouw van Marek) dat hij er over een half uur zou moeten zijn. Dat werden dus maar 20 minuten. Hij had nog de nodige mensen in de laatste afdaling ingehaald.
We zijn alle drie weer waar we gestart waren die vroege ochtend. Het is ondertussen al ruim na middernacht en het begint al flink koud te worden. Wat we hebben gedaan gaan we ons de dagen erna wel beseffen en besluiten om maar snel naar het hotel terug te gaan. Warm… douchen en in bed! Wat de schade is voelen we de volgende dag vast wel.
Ik heb het vooraf gemaakte tijdschema van 15h15m met een uur en tien minuten overschreden. Erg tevreden dus. Officiële eindtijd voor mij: 16h24m35s.
Hier nog enkele stats van ons drieën:
Maarten Schön – 16:24.35,2 – (#272) – 96ste
Start – V1: 1:05.57
V1 – V2:1:28.58
V2 – V3:1:17.01
V3 – V4:2:18.01
V4 – V5:2:21.43
V5 – V7:1:54.46
V7 – V8:1:52.50
V8 – V9:1:38.17
V9 – V10:1:30.13
V10 – Finish56.44
Marek Vis – 18:11.25,3 – (#271) – 174ste
Start – V1: 1:05.57
V1 – V2:1:28.15
V2 – V3:1:23.04
V3 – V4:2:44.46
V4 – V5:3:06.40
V5 – V7:2:13.05
V7 – V8:1:59.05
V8 – V9:1:48.00
V9 – V10:1:26.30
V10 – Finish55.57
Voor de 100 km:
680 deelnemers gestart – (M 619 / V 61)
501 deelnemers gefinished – (M 453 / V 48)
189 DNF (27,4%)
5.420 hoogtemeters
