Editie 2016: ULTRATRAIL MULLERTHAL LUXEMBURG 112K, 2800D+
Ik kijk nog eens op mijn klokje en zie dat het 23:30 is. Schuin achter mij ligt Marco te slapen in de auto, hij hoeft pas om 6:00 te starten aan zijn eerste 75k. Van mij wordt verwacht dat ik om 0:05 over de startlijn ga en pas na 112k weer stop met bewegen. Ik geef mezelf nog 5 minuten om te voorkomen dat ik te lang sta te blauwbekken in het startvak. Schoenen aan, superdun jasje aan, racevest om, banaan en flesje cola mee, ik ben er klaar voor. Marco en ik wensen elkaar succes en plezier toe en ik begeef mij naar de start.
Nadat de burgemeester klaar is met aftellen, vertrekken we vanuit het centrum van Echternach de donkere nacht in om het eerste rondje van 37k te maken. De paden zijn breed en de markeringen zijn uitermate goed waardoor het tempo behoorlijk blijft. Na twee uur lopen zit ik al boven de 19k. Ik reken mezelf alvast rijk en zie het wel zitten om na een uur of 13 te finishen. Voor mij loopt al de hele tijd een groepje van 3. Zij kletsen ononderbroken, ik heb geen zin om te praten en blijf een meter of 50 achter hen hangen totdat het parcours verandert naar het echte werk. De brede paden maken plaats voor singletracks en we dalen af over rotspaadjes en trappetjes. De heren voor mij zijn dit blijkbaar niet erg gewend en al snel passeer ik hun. Een half uurtje later begeven we ons weer tussen de weilanden en hoor ik het drietal weer dichterbij komen. Ik vraag mij af of het van die asfaltvreters zijn die zich nu aan een trail wagen, en hun schoenen beantwoorden mijn vermoeden. We wisselen wat woorden, zij komen uit Luxemburg en weten wat er gaat komen, dus toch geen asfaltvreters?! Straks een moeilijk stuk, afdaling hier en daar, nog een moeilijk stuk, dan weer snel stuk en op het end weer een moeilijk stuk. Het zal allemaal wel, eerst deze 37k maar eens afronden.
Na precies 4 uur en 37,5k loop ik het startvak weer in. Tempo zit er lekker in, dus als ik dit volhou worden het idd 13 uren ofzo. Ik heb nog 75k voor de boeg, dat moet toch lukken in 9 uur…. Bij de verzorgingspost ontbreekt het werkelijk nergens aan, behalve gezelligheid. Ik zit in mijn eigen wereld en de andere 4 lopers daar ook blijkbaar. De enigen die wat zeggen zijn de twee vrijwilligers. Na de nodige versnaperingen en aanvullingen van de vocht reserves, vertrek ik voor de twee grote ronde van 75k.
Al snel leidt de route ons naar boven, flink naar boven. Als je niet meer wakker was, ben je dat nu wel. Op de grond staan ook markeringen met ‘arrive’. Dat moet heerlijk zijn om hier straks weer te lopen! Mijn concentratie begint te verzwakken en mijn coördinatie ook. Die combinatie zorgt ervoor dat ik steeds langzamer ga en steeds minder kracht in mijn lijf heb. Een lange singletrail slingert door het bos langs beekjes en rotspartijen. Het moet hier adembenemend zijn, maar ik zie geen reet, alleen een steeds vager wordend schijnsel van mijn hoofdlamp. Ik begin echt klaar te zijn met de nacht en wil alleen nog maar mijn ogen dichtdoen. Ik droom weg naar mijn bed en hoe heerlijk slapen is. Zal ik anders gewoon even op een bankje gaan liggen en een half uurtje slapen? Dat kan niet, want het is nog te koud. Weer moet ik een stukje omhoog en een stukje naar beneden. De klimmetjes zijn zo kort achter elkaar dat elke vorm van ritme verdwenen is en ik zwoeg door over dit fantastisch mooie pad, dat ik vervloek. Na anderhalf uur vechten tegen de slaap ben ik er echt ff klaar mee en ik ga op een bankje zitten. Bij de Legends Trail heb ik op onmogelijke manieren geslapen, misschien lukt dat mij nu ook wel en ik leg mijn hoofd in mijn handen die op hun beurt steunen op mijn knieën. Bijna direct droom ik weg en word ik ook direct weer gestoord door aankomende lopers. Daarachter zie ik reeds het volgende groepje lampjes opdoemen, dus dat slapen wordt niks. Ik gun mezelf nog 5 minuten en laat nog een man of 10 passeren alvorens ik weer op pad ga. Uiteindelijk wordt het licht en komt de energie in mijn lijf weer vrij. De nacht is overwonnen, nu mag ik ook gaan genieten van de schoonheid om mij heen.
De verzorgingspost op 60k is een fraaie. Muziek, soep, koffie, heel veel verschillend trailvoer, gelletjes, sportdrank, Coca Cola, thee, kampvuur, dekens, 6 vriendelijke vrijwilligers. Serieus aangepakt! Er wordt soep voor mij gehaald en later koffie. Mijn bidons worden bijgevuld, ik moet vooral blijven zitten en bijkomen, wat een service. Ik bedank hen hartelijk en een andere vrijwilliger wijst mij de weg met de mededeling dat ik hier over 35k weer langskom. Dat zijn berichten waar je vrolijk van wordt en ik zet de looppas er weer in. Al snel word ik getrakteerd op een sprookjesachtig landschap met watervalletjes en rotsen begroeid met mos. Het pad leidt ons langs het beekje met bruggetjes en trappetjes, het is echt idyllisch. Lord of the Rings zou hier opgenomen kunnen zijn. Uiteindelijk kom ik boven aan het beekje en gaat het idyllische dal over in maisvelden. Ook wel weer ff prima om wat kilometers weg te tikken. Die mooie plekken vertragen alleen maar en uiteindelijk moet ik nog een kilometer of 45. De kilometers vliegen voorbij, alleen is de zon steeds meer aanwezig. Zodoende heb ik een paar uur de keuze uit een technische en daardoor trage singletrail of een stoffige dan wel asfalt met zonovergoten hete weg. Eigenlijk vind ik het allemaal wel prima. Niets kan mij eronder krijgen vandaag, ik loop prima en ik loop steady. Gestaag haal ik elk uur zo’n beetje een loper in. Ondertussen heb ik wel door dat het 13 uur plan echt belachelijk is en dat het initiële plan van 15 uren misschien ook wel te hoog gegrepen is. De verzorgingspost op 98k laat lang op zich wachten. Elke 5k staan er langs de route kilometer bordjes en het laatste bordje van 98k ben ik reeds gepasseerd. Daar zou toch die post weer moeten zijn? Het duurt nog een kwartier voordat ik er eindelijk ben. Volgens mijn berekening zit ik dan op 100k en ik vraag een vriendelijke vrijwilliger hoe ver het nog naar de finish is. 14k, maar wel 14 pittige kilometers…… Op een afstand van 112k maakt het niet zo gek veel meer uit en ik laat mij, net als de vorige keer op deze post, bedienen.
Ik ben weer op pad en ik loop nog steeds hard als ik de kilometeraanduiding 99k tegenkom. Dat schiet wel lekker op, het aftellen is echt begonnen. Maar wat zei het vrijwillige vrouwtje? “14k, maar wel 14 pittige kilometers…….”. Singletrail, omhoog, omlaag, rosten, trappetjes, spleten en weer omhoog en omlaag. Tergend langzaam gaat het. Ik zie twee lopers voor mij. Eentje zit op een trap en eentje staat ernaast. Ik vermoed dat de zittende er echt helemaal klaar mee is en vraag hoe het gaat. Goed zegt ie. Prima, en ik ren verder, want mijn lichaam leeft altijd op het laatste stukje van een ultra. Weer wat verderop weer twee lopers en ook zij zuchten en steunen. Nog maar 8k zeg ik, en als antwoord krijg ik, nee nog 11k. Ook dat vind ik prima en ik laat hen achter mij. Op dit laatste adembenemende stuk lopen een hoop toeristen en krijg ik nog een waar applaus van een stuk of 60 bejaarden. Even voel ik mij de leider in een grote wedstrijd en gooi ik mijn armen triomfantelijk in de lucht. Ik word nog getrakteerd op meer mooie watertjes en watervalletjes en een paar bizarre rotsformaties waar het pad ons doorheen leidt.
De route is wel wat moeilijk te vinden dit laatste stuk omdat de markeringen grotendeels weggelopen zijn door de 35k lopers. Echter lukt het met logisch nadenken om niet verkeerd te lopen. Langzaamaan word ik het dal uit geleid en kom ik bij het bordje 109k. Aangezien het pad vanaf hier redelijk vlak is, weet ik dat ik ongeveer 7 minuten de kilometer loop. Na 20 minuten zie ik Echternach nog steeds niet en besef ik dat die loper, die “nee nog 11k” zei, gelijk had. Een laatste gemene klim had de organisatie nog in de hoge hoed en ik zwoeg omhoog. Boven aangekomen zie ik de markeringen met ‘arrive’. Wat een genot! Ik zet de afdaling in en volg de markeringen het dorp in, langs de rivier, langs de kerk en richting de finish. Triomfantelijk kom ik aan en iedereen applaudisseert voor de huldiging van de nummer 1, 2 en 3, die precies op dat moment plaatsvindt. Ik geloof niet dat iemand mij heeft zien binnenkomen, haha! Gelukkig had ik mijn moment of fame een paar kilometer eerder al gehad van de groep bejaarden 🙂
Bij de finish een biertje en een finishershirt en ik plof op een bankje. Al snel belt Marco en ik vrees dat hij is uitgestapt, waarom belt hij anders. Ben je binnen vraagt hij. Ja zeg ik, ging prima, waar ben jij? Ik ben 6k voor de finish, gaat fantastisch. Ik waarschuw hem nog dat het laatste stuk verder en zwaarder is dan je verwacht en dat hij goed moet opletten niet verkeerd te lopen. Twee uur later beaamt Marco mijn advies en komt hij over de finish van zijn eerste 75k! Top gedaan Maot!
Tot de volgende Trail!
Marek
Finish 75k Marco Weijters
