Trail@night in Goirle en omstreken

Enkele weken geleden werd ik gevraagd om met een divers stelletje lopers een nachttrail te ondergaan. Ik heb nog een gaatje in mijn overvolle nacht agenda en dus zeg ik toe.
Een divers ploegje lopers die wel of niet een 60 km loopje volbracht hadden en al zeker niet in het donker in uitgestrekte bossen zoals het deze loop de bedoeling zal zijn. Wellicht dat het weer er ook nog eens een extra schepje bovenop doet 🙂

De basis voor de route is een nighttrail uit de oude doos met een uitbreiding van een stuk van de LEO180 en nog wat extra lusjes om er een 60 km tocht van te maken.
Een paar dagen voor de loop pas ik hem nog even aan… een iets meer voor de hand liggende variant op een lus en meteen een leuk instabiel balkenbruggetje over de rivier De Roovertse Leij die door natuurgebied Gorp & Rovert loopt.

Omdat het doel van deze loop het lopen en navigeren in donker is starten we om 20h.
De weersverwachting was al enkele dagen droog en dat zal het die nacht ook zijn. Wel erg koud wat de volgende dag als officiële eerste vorstnacht in Nederland zal blijken.

De groep bestaat uit Davy Vereycken, Marco Weijters, Patrick van Alphen, Jeroen van der Graaf, Raymond Driessen en ik, zei de gek. Ik ken niet iedereen zijn achtergrond maar ik weet dat het niet enorm snel zal gaan. Voor mij een uitgelezen mooi moment om maar weer eens met wat grotere rugzak te lopen als voorbereiding voor de LT. De nachtelijke trainingen zijn een belangrijk onderdeel in aanloop naar deze loop omdat je er drie mag doorhalen, de twee dagen overdag zijn mooi meegenomen. Als het zou kunnen hadden Stef en Tim de LT in een noordelijk gelegen land georganiseerd waar het in de winter overdag niet eens licht is. Dan had je lekker 60 uur helemaal in het donker kunnen lopen.

Maar goed… we starten en na 750 meter lopen we het onverharde op en dit zal zo 60 kilometer gaan duren. De bewoonde wereld verlaten we en verdwijnen in de nacht. In het afwisselende parcours lopen we vlot en het navigeren gaat de mannen goed af. Ik loop wat in de achterhoede om ze zelf te laten oefenen met hun Garmin speeltjes en corrigeer maar weinig. Misschien hier en daar omdat ik de omgeving goed ken.

Na een kilometer of 10 komt Marco naast me lopen en laat merken dat zijn hamstring blessure weer wat op begint te spelen. Hij bedenkt zich wat hij moet doen en mijn advies is dan om om te draaien en terug te gaan. Vanaf km 14 waar we dan staan is de lus die komen gaat iets van 20 km zonder mogelijkheid om af te buigen. Hij baalt maar haakt wijselijk af. Later bleek dat zijn fysio hem nu 2 weken rust voor schrijft. Verstandige keus dus.

We lopen met vijven verder en de groep rekt al wat uit… Jeroen en Patrick hangen wat rond in de achterhoede en het wachten dat steeds maar even was, werden soms minuten. Davy en Raymond hobbelen lekker mee met mij.
We doorkruisen veel mooie gebieden met fantastische vergezichten maar we zien er geen zak van omdat het doel was een nachtje naar die heldere stip van je Petzl op de grond te staren.
De route kronkelt over allerlei singletracks, ruiterpaden, bospaden, graspaden, bruggetjes, paden waar de meesten het bestaan niet weten en af en toe ook geen paden. Ook al is het donker, het is wel duidelijk voor de meesten dat het overdag een mooie en afwisselende omgeving moet zijn.

Het is stiekem best frisjes en tegen het koude aan, sommigen hebben al een jasje aan maar ik stel het nog even uit. Beter iets te fris dan vocht ophopen onder een jasje waar de kou misschien vat op kan krijgen.

Na een kleine 20 km zien we ergens in de verte tussen de bomen door lichtjes bewegen… shit dachten we… we zijn opgemerkt en ze sluiten ons in. Die lichtjes bewogen echt… maar het bleken wat boerderijen in de verte te zijn.
Iets verderop lopen Raymond en ik weer voorop en lopen een flink stuk uit op de rest. De route gaat daar dwars door de bossen waar geen pad loopt. Ik weet dat we even verderop weer op een pad komen en daar wachten we. Lampen uit en kijken hoe de andere drie lampjes daar dat stuk navigeren. 20 meter naast ons komen ze uit en prima dus.
Patrick begint hier ook ergens last te krijgen van zijn rug en begint aan de pijnstillers… “da’s al vroeg om daaraan te beginnen” denk ik, en we rennen verder. Jeroen begint hier ook last te krijgen van zijn lies. Lekker duo zo!
Via de linkerkant van de Rovertse Heide lopen we richting het Gorp & Rovert gebied wat we na 29 km binnen lopen. Vanaf daar lopen we een kilometer of twee over smalle singletrack dat meeslingers met de Roovertse Leij tot aan een verhard pad.
Hier maken we de stand op en de achterhoed bepaald dat ze ons laten gaan zodat Raymond en ik met z’n tweeën verder kunnen zonder steeds te moeten wachten. Net even een andere snelheid.
Davy is nog een verkoudheid/griep aan het verwerken en besluit verderop te stoppen. Er was een escape ingebouwd met auto’s op het 40 km punt. Om onder deze omstandigheden herstellende van een griep zo’n toch te lopen is misschien ook wel wat veeleisend van je lijf.

dscn8930
– vlnr Jeroen, Davy, Patrick, Raymond en ik in de voorgrond –

Raymond en ik lopen vanaf daar serieus door en ik merk dat hij voor geen meter afzwakt en ik hou zijn tempo aan wat prima was. We stoppen een paar keer op leuke plekken om even wat eten uit de rugzak te pakken… meertje hier en daar of een oude WO2 schuilkelder die maar weinig mensen kennen. De ploeg die achter ons aan komt zal hem vast missen omdat ze over een weiland zullen gaan en niet de ingang van dat paadje zullen vinden… moet je weten.

Verderop het beruchte bruggetje waar nu niet drie maar vijf gammele boomstammetjes over de Roovertse De Leij liggen. Ik had er een paar dagen geleden nog twee bijgelegd… dit bruggetje zit namelijk ook in de LEO180 over twee weken… maar dan op kilometer 163 🙂

dscn8933
– Raymond in actie –

Vanaf hier slingert het paadje aan de andere kant van dat riviertje verder en ergens op km 39 komen we langs de plek waar de auto’s staan en vanaf daar gaat het Gorp & Rovert gebied over in de Regte Heide en wat eromheen ligt.

Op 43 km lopen we via een droog liggend stuk tussen twee vennen door. Mooi stuk maar hardlopend hier doorheen gaat niet en we ploeteren daar even een stukje door struiken.
Ik merk dat Raymond het zwaar begint te krijgen zo langzamerhand maar is niet te stoppen en verval kent hij ook niet. Typisch gevalletje van “niet zeiken en doorlopen”, hij is gewoon minder spraakzaam en zit lekker in zijn ultrabubbel.
Op km 46 lopen we langs een bankje aan het einde van de Regte Heide. We besluiten om even twee minuten te stoppen om voeding/drank in orde te maken en even momentje rust te pakken. We zitten er, lampen uit, helemaal stil, even geen ritmische stappen, kraken van takjes, ritselen van bladeren… echt stil… RUST! Maar we zitten net een minuut en er begint er eentje te rillen naast me… “toch maar even jasje aan Raymond?” vraag ik.
Ik trek zelf ook maar even mijn jasje aan want warm is anders, we moeten immers nog 15 kilometer.
Geloof me… als je al zo lang in de kou bezig bent en je gaat rillen dan hou je dat echt niet tegen. Er is maar één ding dat helpt. Jasje aan, bek houden en rennen maar. Dit duurt dan meestal 10 tot 15 minuten en het gaat wel weer.

Vanaf km 48 lopen we tegen het hek van militair terrein “Kamp de Kiek”. Raymond vraagt of we daar ook overheen moeten maar ik stel hem gerust dat dat niet hoeft. De route is al spannend genoeg en heeft de nodige leuke stukken in zich. Iets verderop lopen we langs een oude vervallen bunker waar je wel bij kunt.
Net voorbij km 52 lopen we de Regte Heide op en het is er echt doodstil, half mistig en een heldere lucht terwijl de maan op begint te komen. Geweldig tafereel en sfeer wat je je niet kunt voorstellen als je niet onder die omstandigheden na ruim 6 uur lopen in de nacht hier doorheen moet. De stukken gras zijn al langer bevroren maar hier is het nog een stuk kouder en we beseffen ons heel goed dat we waarschijnlijk net onder het vriespunt zitten.
We vragen ons af en toe af hoe het met de andere zou zijn. We gaan er een beetje van uit dat wij nog de enige twee overblijvers van het groepje van zes zijn. Raymond blijft maar doorlopen in hetzelfde tempo als wat we ingezet hebben toen we opsplitsten van de andere drie, maar je merkt aan zijn ademhaling en soms iets ongecontroleerdere passen dat het nu echt wel zwaar begint te worden. Mooi moment om even te zien hoeveel hij nog kan hebben en reken hem voor dat we met deze route op 58,5 kilometer uitkomen als we bij zijn auto zijn. Ik vraag hem als serieus grapje dat we die anderhalve kilometer er nog wel even bij moeten lopen… die 60 moet natuurlijk wel even worden aangetikt. Maar het maakt hem niet meer uit en ik zet de route iets anders in waardoor we op precies 60 bij de auto aankomen. De laatste 500 meter gaat weer over het asfalt en we lopen onder de lantaarnpalen… gekke gewaarwording dat je verder dan 20 meter vooruit kunt kijken en je je realiseert dat je de afgelopen 7h23m in de verste verte werkelijk helemaal niemand bent tegengekomen.

Aangekomen bij de auto zijn twee flessen Chouffe het eerste wat Raymond achter uit de auto trekt. Mooi, dat hebben we verdient. Zitten we daar op het asfalt van de parkeerplaats en zien we naast ons de auto van Jeroen staan… Huh? Waar is die dan… die zouden toch uitstappen? Blijkt dus dat Davy is uitgestapt en dat Jeroen en Patrick ondanks de pijnlijke knie, rug en lies ellende toch het rondje aan het afmaken zijn… stelletje bikkels! Wij zijn er niet meer maar ze komen uiteindelijk na 8h39m bij de auto aan.
We zitten nog even in de auto wat na te praten en als mijn Chouffe op is ga ik richting huis… Raymond vraagt of hij mij moet afzetten maar ik vind het wel lekker om nog even een stuk uit te lopen en na een finish foto gemaakt te hebben zet ik aan naar huis. Nog even een kilometer rennen 🙂

dscn8938
– Rayomond, Maarten –

Het was een super loopje. Jammer dat er twee het rondje niet vol hebben kunnen maken maar luisteren naar je lijf is ook een dingetje.
Iedereen loopt de Bello Gallico in december…
Patrick loopt de 45 van de BG wel uit op een pijnstillertje (ik hoop dat hij de ibus echt in de ban zal doen, een paracetamolletje op zijn tijd is niet erg maar ibuprofen is killing voor je organen).
Jeroen (loopt BG80) moet gewoon zijn ding doen en komt binnen de tijd binnen… niet teveel forceren met zijn lies en misschien wat meer van die Hammer sportshake-jes van hem drinken 🙂
Al heb ik van Davy niet helemaal in kunnen schatten hoe hij loopt op de langere loopjes maar hij kwam vlotjes mee en zal het ook makkelijk halen die BG45.
Raymond die pas anderhalf jaar loopt en net als Jeroen de 80 km uitdaging van de BG aangaat hoeft zich helemaal geen zorgen te maken, die loopt steady.

Iedereen dus weer met het nodige zelfvertrouwen en weinig kleerscheuren naar huis.

Het was een geslaagde run!

Groet, Maarten

22 oktober 2016

dscn8934
– vage paddo’s –