Een epische reis, Race Across Scotland 350k

Race Across Scotland06

Van Portpatrick naar Cockburnspath, van West naar Oost, van de Ierse zee naar de Noordzee, de Race Across Scotland met een officiële lengte van 212 miles / 341,3 km. Tel daar nog een paar detours voor checkpoints en stieren weiden bij op en je komt ruim boven de 350k. Een jaar voor de start hadden we ons reisgezelschap compleet. Maarten Schön, François Flisijn, Martino Corneillie en ik. Andere Nederlanders en Belgen die aan de start verschenen waren, Benny Keuppens, Kurt Peeters, Erwin Deckers, Ken Rottiers, Jozef de Cock en Christophe Wislet. Een mooi gezelschap van 10 Nederlanders en Belgen. Zoals gezegd was de route van links naar rechts 350k en daarbij zo’n 8000 hoogtemeters. Er zouden 11 checkpoints (CP’s) zijn en we kregen 100 uren om de fysieke en innerlijke Draak te verslaan.

Marek48

Accepteer de Race

Achter ons zie ik een lint aan lopers de kustlijn van Portpatrick sieren, we zijn begonnen. Ik voel geen angst en ik zie niet tegen de te lopen aftand op, ik heb er wel respect voor. Heel even lopen we met zijn vieren, François, Maarten, Martino en ik. Maar al snel kiest Martino voor een iets rustiger tempo en lopen we met zijn drieën verder langs de Schotse kust. Het weer is goed, niet te warm, niet te koud en het is droog. Langzaamaan buigt de route af richting het binnenland en we hebben er flink de pas in. We draaien een asfalt weg op en vervolgen die een paar kilometer. Ik heb het niet echt naar mijn zin en bedenk mij dat het wel eens een hele lange klote tocht kan worden als er veel asfalt inzet. Na een paar minuten interne strijd begrijp ik dat ik de race moet accepteren zoals deze is. Als dat asfalt is, dan wordt asfalt mijn uitdaging en gaan we dat gewoon doen. We hobbelen verder, ik iets achter François en Maarten, iedereen in zijn eigen ultra tempo. Het is nog ver, waarschijnlijk nog een dag of 3,5 lopen, dus niks forceren. Het asfalt gaat eindelijk over in wat trailwaardiger terrein en ik leef weer wat meer op. Mijn snelheid gaat direct omhoog en ik kijk alvast uit naar het volgende CP.

Race Across Scotland13

Links en rechts van ons komen onheilspellende geluiden op ons af, maar door de mist zien we niet wat het is. Het blijken windmolens te zijn. Met het aanleggen van het windmolenpark heeft men blijkbaar ook de wandelpaden voorzien van een nieuw laagje stenen, want we lopen ondertussen al een uurtje over flinke stenen waardoor ik toch echt weer even met mezelf in gesprek moet om uiteindelijk te accepteren dat het gewoon niet anders is. Ik raak weer achterop bij Maarten en François en kom een minuut of tien later het CP binnen. Op de CP’s doen we wat we moeten doen en verliezen we niet te veel tijd. In eerdere races hebben we geleerd een CP gestructureerd aan te pakken en niet te lang te blijven aanklooien. Nog steeds aardig op schema vervolgen we onze weg naar CP4, daar is onze eerste dropbag met een nieuwe voorraad eten, batterijen, kleding. Het zal ook een mentale boost zijn omdat de eerste 100k er dan opzitten en we mogen van onszelf daar even gaan slapen.

Race Across Scotland14

Op CP3 hebben we reeds gezien dat midden in de nacht een staartje van een Atlantische storm onze kant opkomt. Iedereen die we tegenkomen geven we de info alvast door. We hebben ons plan er op aangepast, aangezien we niet door de zeikende regen willen lopen als het niet nodig is. Na een uurtje door het donker lopen, komen we rond 2300u aan op CP4. Ondertussen al 17 uur onderweg en meer dan 100k gehad. De storm is nog steeds voorspeld, dus we kiezen voor een grote break, aangezien de storm rond 4.00u over gewaaid zou moeten zijn. We doen weer alles wat we moeten doen en slapen zo goed mogelijk op een half leeg gelopen luchtbed.

Race Across Scotland09

Laat de Pijn zijn

Fris en fruitig stappen we om 400u weer naar buiten de miezer in. We hebben een break gehad van 5 uur en bijna 2 uren geslapen. Lijkt niet veel, maar het is een wereld van verschil met de lopers die niet geslapen hebben. We stappen lekker door en al snel beginnen we lopers in te halen. Even kort checken of alles goed is als je iemand inhaalt, en door. We horen van de lopers dat de regen echt heftig was en dat het een klote nacht is geweest, wij antwoorden vrolijk dat we geslapen hebben op CP4. De stenenpaadjes en windmolens hebben ondertussen plaats gemaakt voor zompige graspaden die ons leiden door weilanden met van die kenmerkende stenen muurtjes. Al die stenen muurtjes moeten wij over door middel van een soort trappetjes. Ben de tel kwijt geraakt, maar het waren er zeker meer dan 200. Ik loop lekker en begin in mijn ultra modus te komen. Ik praat niet veel meer en loop steeds iets voor François en Maarten uit. De laatste paar km voor het volgende CP maak ik vaart en wacht hen op het CP op. Alles gaat rap bij mij op dat moment en binnen een half uur sta ik startklaar om verder te gaan. Zij zijn nog niet klaar en ik besluit om alleen verder te gaan.

Race Across Scotland11

Eenmaal buiten zet ik er meteen flink de pas in en begin ik andere lopers in te halen. Eten en drinken gaat super goed en mijn tempo blijft hoog. Mijn spieren doen pijn zo nu en dan, maar ik laat dat zo zijn. Heel bewust pas ik mijn looptechniek er niet op aan en laat ik de pijn zijn. Langzaam verdwijnt de pijn naar de achtergrond om zo nu en dan weer even op te poppen om niet vergeten te worden. Het landschap is veranderd van gloeiende heuvels naar bergen van bijna 1000 meter. Ik zit nu midden in de race, midden in de middle of nowhere. Er zijn geen geluiden van auto’s, er zijn geen geasfalteerde wegen er zijn zelfs de komende 20km geen hutjes om te schuilen. Dit is een heel puur stukje natuur met een dun paadje waar ik overheen loop. Verderop de berg zie ik een poppetje, vijf minuten later loop ik naast het poppetje. Weer even checken of het goed gaat en door. Verderop weer een poppetje, maar die komt mijn kan op? Je gaat de goede kant op zegt hij, ik stop ermee, enkel verzwikt. Flink balen voor hem, we zijn ongeveer op de helft. En inderdaad niet veel later kom ik dan eindelijk bij het bord, Halfway! Heerlijk gevoel, ondanks dat mijn horloge aangeeft dat ik op 187km zit!

Race Across Scotland10

Het hardlopen gaat nog steeds prima, dus mijn voedselinname, trail-acceptatie en pijn-laten-zijn, lijken te werken tot nu toe. De tweede duisternis valt in en ik moet nog een klein stukje in het donker lopen naar CP7. Het CP waar de tweede dropbag ligt rond de 200k. Om 2215u daar aangekomen maak ik een plan. Ik wil niet te lang blijven hangen hier, maar ik wil wel even slapen. Na mijn powernap van anderhalf uur komen François en Maarten binnen. Ff wat babbelen, we gaan alle drie nog goed. Martino gaat ook goed, maar doet het rustig aan. Maarten en François gaan slapen, ik stap om 1:30u alleen de nacht in.

Race Across Scotland08

Mind controls the Body

In korte broek en T-shirt loop ik de nacht in. Het is fris, veel frisser dan de vorige nacht en ik zet aan. Niet veel later begint het te miezeren, nu wordt het koud. Ik trek een dunne regenjas aan, maar vraag mij af of het genoeg is, en ik verlang terug naar het CP. Mijn handen worden ook koud en mijn benen ook. Dit had ik toch niet helemaal zien aankomen, maar ik doe geen extra kleding aan en gok erop dat ik weer bijna van de bergkam af mag, de luwte in. Na een uurtje of twee kou, wordt de afdaling inderdaad ingezet en warm ik weer langzaam op. Het begint al licht te schemeren en ik verheug mij op de warmte van de zon. Het bergpaadje eindigt op een asfaltweg en ik besluit even een stuk te wandelen. De schemering zorgt ervoor dat ik namelijk in slaap begin te vallen. Steeds sneller achter elkaar komen de slaapaanvallen en ik kan ze bijna niet meer afwenden. Ik moet liggen, maar waar? Je kan niet op een asfaltweg gaan liggen. Zie je de krantenkoppen al? Hardloper doodgereden omdat hij op de weg lag te slapen…. Na een half uurtje eindelijk een stuk naast de weg waar ik veilig kan zitten en ik leg mijn handen op mijn knieën en mijn hoofd in mijn handen. Max 5 minuten en ik ben weer fris voor een paar uur.

Race Across Scotland12

Opstaan gaat redelijk en ik gun mijn stramme spieren even een kilometer om weer te activeren. Dan draait de route van de asfaltweg af en wacht mij een steile klim. Ik besluit die klim eens even full power te doen om er weer in te komen en haal al snel twee lopers in. Hebben die mij tijdens dat muizenslaapje ingehaald of liepen die ook gewoon te dralen? Geen idee. Het is nog steeds prachtig waar we lopen, en dat werkt zeer positief. Na zo’n 230km moet je geest wat te doen hebben. Aangekomen op CP8 weer even gezellig geklets met mensen. Iets waar ik behoefte aan had na de eenzame nacht. Het was echter niet een CP om lang te blijven hangen aangezien deze buiten was. Ik bedank de vrijwilliger en ga weer op pad. De route loopt nu langs een fantastisch mooi meer. Een aantal kilometers vlak pad. Hardlopen gaat nog prima, maar niet als het vlak is, dus ik wandel stevig door. Het begint nu een beetje haasje over te worden met een paar lopers en vrolijk groeten we elkaar elke keer als we elkaar inhalen. Ondanks dat het stuk van CP8 naar CP9 overdag plaatsvindt, kan ik mij er weinig van herinneren. Ik begin in een soort van meditatieve toestand te raken. Tijd en plaats worden irrelevant, zelfs mijn handelingen gaan op de automatische piloot. Ik ben ineens op CP9.

Race Across Scotland07

Left Christophe Wislet, right Marek Vis

Nog maar 80k

Ik doe weer een powernap van 20 minuten en wordt tegelijk wakker met Christophe Wislet, een loper met bergen ervaring. Ben wel beetje klaar met alleen lopen en vraag om samen te lopen, hij vindt het prima. Een Portugees, João Colaço, met nog meer ervaring, wil ook mee, maar is nog niet zo ver als wij vertrekken. Christophe en ik praten niet veel, maar lopen niet verder dan 10m uit elkaar. We hebben hetzelfde tempo en begrijpen elkaar zonder woorden. Ik merk al snel dat het een man is die geen tijd verspild, pauzes zitten er weinig in en we vorderen gestaag. Hardlopen hebben we de afgelopen paar uur niet echt zin in en we hiken op hoog tempo door. We lopen op een idioot lange saaie degelijke grintweg als João ons voorbij komt in looppas. Christophe en ik wisselen even een blik uit en zetten de achtervolging in. Niet veel later lopen we met zijn drieën verder. Ik vraag João wat hij zoal gelopen heeft en hoor dat hij de TOR en Trans Pyrenea (860km met 65.000D+ van Middellandse zee naar Atlantische Oceaan) heeft gelopen. Trans Pyrenea in hetzelfde jaar als Christophe. Ik loop daar met twee Trans Pyrenea finishers. Mijn twee finishen op Legends voelen een beetje klein. Even voor CP10 vraag ik heb wat ze willen en geef ik aan dat ik na 1,5 uur weer weg ben van het CP. Ze gaan akkoord.

Race Across Scotland02

Left Marek Vis, Right João Colaço

CP10 ligt rond de 295k en daar is de laatste en derde dropbag. Ik gooi alles uit mijn rugzak wat ik niet meer nodig heb en neem minimaal eten mee voor de laatste 50k. We slapen nog een half uurtje, gooien er een paar stukken pizza in en willen vertrekken. Met ons willen David (Schot) en Thomas (Deen) ook vertrekken. Met zijn vijven trekken we de derde nacht in. Het is mistig en het miezert. Gelukkig is het niet echt koud te noemen. Al snel komen we weer in de zompige weilanden terecht en raken we bijna meteen de markeringen kwijt aangezien we niet meer dan 20m voor ons uit kunnen kijken. Ik neem het voortouw en pak mijn GPS erbij. Iedereen lijkt het prima te vinden en volgt gedwee. Na een half uur zwalken over de denkbeeldige lijn van de GPS zien we in de verte een lichtje. Het blijkt Ian de Schot te zijn. Deze man heeft last van zijn enkel en heeft 100k ervoor besloten de race gewoon zonder verdere pauze uit te wandelen. Hij haakt aan bij ons groepje. Ik navigeer mij suf maar krijg het niet voor elkaar om op de route te blijven en na een paar kleine detours en dik twee uur ploeteren door de mist komen we dan eindelijk op een grintpad. Onze derde nacht uitdaging zit erop. Ik wil heel graag even zitten om de beentjes een klein beetje verlichting te geven, maar het is overal zeiknat en er ligt overal schapenshit. Dus door en door en door tot CP11. Holy shit, echt zijn we bij CP11!!! Nog maar 30k en dan zijn we bij de finish. Ik vraag iedereen weer naar zijn plan. Ian gaat direct door, Thomas gaat ook door. João, Christophe en David gaan net als ik ff een powernap doen om fris en fruitig het laatste gedeelte te beslechten.

Race Across Scotland01

Left to right: David Scott, Marek Vis, Christophe Wislet, João Colaço

Klaar voor vertrek van CP11 krijgen we reeds felicitaties van vrijwilligers en bekruipt mij het gevoel van een finish. En we zijn weer op pad, ik kan het bijna niet geloven. We wandelen, er wordt niet meer hardgelopen. We blijven samen, met zijn vieren, tot de finish. David lult de oren van onze kop, hij is een goeie praatvervanger van Maarten, haha. We zwoegen weer een heel stuk door weilanden en schapenshit. Dan komen we eindelijk op een schone en droge asfaltweg en ploffen we alle vier neer. Hier zijn geen woorden voor nodig, we begrijpen elkaar. Even horizontaal, even een reboot en door! Boerderijen beginnen plaats te maken voor huizen en wegen. De geluidsvervuiling is heel aanwezig na een paar dagen natuur. 9km voor de finish weten we nog verkeerd te lopen. 6km voor de finish weten we nogmaals bijna verkeerd te lopen door wat onduidelijkheden in het parcours en dan………Dan is daar ineens een uitzichtpunt met uitzicht op de Noordzee. Tranen zwellen op in mijn ogen. Emoties komen in rap tempo op door het slaap tekort en de enorme fysieke inspanning. Met tranen over mijn wangen aanschouw ik het uitzicht en we lopen rustig verder. Het tempo is eruit, we genieten nog van de laatste meters, omdat het de laatste zijn. We halen herinneringen op van onze reis van Portpatrick naar Cockburnspath. De laatste kilometer ligt voor ons en we buigen af vanaf de kust het binnenland weer in. Op weg naar het mini dorpje Cockburnspath waar de finishboog staat. Waar onze felbegeerde Buckle ligt. Nog een bocht, en nog eentje, nou nog eentje dan. Met zijn vieren lopen we naast elkaar hardlopend de laatste 100m en finishen in een staat van Euforie in iets meer dan 78 uren deze monstertocht!

Race Across Scotland03

Left tot right: Christophe Wislet, João Colaço, Marek Vis, David Scott

Holy shit wat een takke end, wat gaaf! Was ik dat, die dit liep? Is dit echt de finish?

Biertje? Ja graag!

Ik drink een biertje al liggend in het gras en bel Wendy. Er komt even weinig uit bij ons allebei, overvallen door emotie. Ongelooflijk, ik ben binnen.

Race Across Scotland04

Ik bivakkeer de resterende 22 uur van de race in de buurt van de finishboog en wacht op mijn maatjes. Na 86 uren zwoegen en ploeteren weten ook François en Maarten de finish te bereiken. Er wordt weer bier gedronken, pizza besteld. Beetje geslapen, veel verhalen vertellen. Klappen voor andere finishers, handen schudden, weer wat slapen, veel lachen, nog steeds niet beseffen wat er is gebeurd.

We slapen weer wat op een half gaar luchtbed en schrikken wakker omdat Martino bijna gaat finishen. Hij moet nog 3km. Bijna finishen als hij in normale toestand was geweest, nu duur het nog ruim 2 uren. Na 96 uren, strompelt Martino met een grote lach over de finish. Zijn voeten zijn goed kapot.

Ook Benny, Ken, Jozef en Kurt hebben de finish gehaald. Alleen Erwin moest geblesseerd uitstappen rond de 100 miles.

Wayne Drinkwater, Race Director, dank voor deze ongelooflijke race. Herinneringen voor het leven!

Iedereen van Great Brittan Ultra, heel hartelijk dank! Zou graag nog eens terugkomen.

Vrijwilligers, zonder jullie geen race! Love peace and happiness for all of you!

Christophe, João and David, dank jullie wel voor het samen volbrengen van deze monstertocht!

Maarten, François and Martino, mannen, dank jullie wel voor deze fantastische trip. Dank jullie wel voor het lachen!

Wendy, liefste, dank je voor je begrip. Love you!

Marek

Race Across Scotland05

Left tot right: Maarten Schön, François Flisijn, Martino Corneillie, Marek Vis

RAS route