Ik ben er klaar voor mentaal en fysiek, om de 100km Dutch Coast te lopen. Sinds september last van jichtaanvallen bij mijn grote teen hebben de trainigsstandaarden drastisch laten veranderen. Maar sinds een week of 6 is alles weer normaal en heb ik begin januari nog 72k gelopen. Ik dien deze race niet te onderschatten aangezien alles arelaxt is aan deze race. Het is ver, koud, donker, windtegen, zand en eentonig. Vorig jaar was er eenmalig een 100 miles editie en dacht ik die mooi als training voor de Legends Trail te doen, ik strandde toen met pijnlijke bovenbenen na 60k strand in Den Helder.
We gaan van start, velen bekenden en zelfs mijn broer waagt zich aan zijn eerste 75k. Samen lopen we de eerste 10k waarna ik hem op het strand kwijtraak. Gaat wel lekker en na 26k kom ik na 2:40u aan in Petten, de eerste stop. Blaar doorprikken, drinken aanvullen en na een chippie weer het strand op. Het zand is direct al zachter en mijn benen willen niet. In sneltreinvaart ontwikkelt zich spierpijn in mijn kuiten gevolgd door de hamstrings, voor- en zijkanten van mijn bovenbenen. Mijn onderrug begint pijn te doen en mijn kleine teen irriteert. Ik zoek naar hardere stukken strand, maar slaag er niet in en de kilometers gaan tergend langzaam voorbij. De fysieke ongemakken dwingen mij vaker en vaker om te wandelen en gestaag passeren de andere lopers mij stuk voor stuk. Na dik 2,5 uur zwoegen en 15km verder komt mijn broer langs zij. Hey wat doe jij hier, gaat het goed? Mijn antwoord is weinig positief en hij moet lachen. We wandelen een half uurtje en ik geef aan dat hij moet vertrekken, ik zie hem wel bij de Deining. Zijn lampje verdwijnt langzaam in de donkere nacht en ik dwing mezelf om 500m hard te lopen alvorens ik weer 500m mag wandelen. Ik weet ook eindelijk wat harder zand te vinden tegen de duinrand aan, wat een verademing. Uiteindelijk heb ik 4 uren nodig om mij te verplaatsen van Petten naar de Deining 25km verderop. Mijn broer is ook net binnen en ik meldt hem dat het echt dramatisch is en dat ik toch echt wel graag wil stoppen. Echter wil ik de wedstrijdleiding nog niet op de hoogte brengen omdat je zo’n besluit niet bij binnenkomst moet nemen. Na een chocomelkje van Ton en een paar minuten zitten besluit ik naar de Pierewaai te lopen, wederom 25k verder. Mijn broer en ik besluiten samen het laatste stuk te lopen en bijna als laatste verlaten we de Deining.
Niet alleen de laatste kilometers strand zijn vervelend, maar ook het asfalt is vervelend. Ik heb vreselijk pijn in mijn voeten en mijn energie level is drastisch laag. Op het strand heb ik zelfs moeite om wakker te blijven en zwalk ik meerdere keren. Om er toch nog een beetje vaart in te krijgen pakken we mijn tactiek van 500m hobbelen en 500m wandelen weer op en zodoende weten we als laatste de finish te bereiken na 11:37u. Dat mijn broer eveneens laatste was, is toch echt te wijten aan mij. Hij heeft het toch maar mooi geflikt!
Ik kan mij niet herinneren dat ik het fysiek zo zwaar heb gehad tijdens een race. Bij de Pierewaai ben ik toch blij met mezelf. Fysiek is het niet wat ik mij ervan had voorgesteld, maar mentaal heb ik mijzelf toch overwonnen door de laatste 25k toch te lopen. Denk je eindelijk te weten hoe alles werkt, word je weer finaal onderuit gehaald. Heb ik stiekem toch mijzelf een beetje voor de gek gehouden qua fysieke stand van zaken? Kan ik gewoon niet over het strand lopen? Was ik gewoon te moe bij aanvang? Het zal een combinatie geweest zijn waarbij alles de verkeerde kant op viel. Dit is toch echt de charme van het ultralopen, afzien, diep dieper diepst gaan, doorzetten, vallen, opstaan en hopen dat je sommige lessen nu eindelijk eens geleerd hebt.
Hoe dan ook, ik moet nog een keer terug om die verrekte 100k uit te lopen!
Marek
